Hallo, ik ben Denice en ik woon samen met mijn moeder, 2 honden en 1 kat. Via het sociale wijkteam ben ik bij Prolis terecht gekomen. Ik had moeite met het bespreken van mijn emoties en dan vooral omtrent mijn vader die niet bij ons woont. Ook had ik moeite om mijn plek te vinden in de klas.

Inmiddels kan ik zeggen dat ik mijn plek heb gevonden in de klas. Ook het praten over mijn gevoelens gaat makkelijker, het lukt nog niet altijd maar dat is niet erg. Ik heb hierin al veel geleerd.

Wat mij heeft geholpen is dat ik niet alleen in een kantoor heb hoeven praten. Omdat mijn begeleidster geïnteresseerd was in mij en dat we konden praten over mijn interesse was het voor mij makkelijker om over mijzelf te praten. Het hielp dan dat we samen konden lopen, fietsen, naar de speeltuin en soms hardlopen om samen te praten. Het maken van tekeningen, over hoe ik me in voor mij lastige situaties voelde, hielp mij enorm omdat ik het dan niet hoefde te zeggen maar kon tekenen.

Als ik iemand ander Prolis zou aanraden zou ik zeggen dat ze goed hun werk doen en diep op de onderwerpen in gaan. Ik geef hun een 9.

Wij zijn Frank en Leonie en hebben samen twee kinderen. Sinds 2,5 jaar zijn wij gescheiden omdat tijdens onze relaties er te vaak conflicten tussen ons waren. We hebben hiervoor verschillende trajecten gelopen zowel individueel als samen bij diverse professionals. Helaas heeft dit niet geholpen in het bij elkaar blijven.

Het scheiden was en is een lastig proces. Iedereen in het gezin heeft hieronder te lijden.

Naast de scheiding speelt er meer, bij Frank is er sprake van autisme (asperger) hij was zo erg ontdaan van de gehele echtscheidingssituatie dat hij even in het ziekenhuis is opgenomen om daar bij te komen. Tot op de dag van vandaag vind hij het lastig om de scheiding een plek te geven. Frank voelt zich met momenten onmachtig en boos over de gehele situatie.

Ook de kinderen ondervinden last van de situatie. Omdat er veel spanningen zijn over de afspraken en de communicatie tussen ouders met momenten stroef verloopt staan de kinderen soms letterlijk tussen beide ouders in om sturing te geven aan de situatie en te de-escaleren. Met name dochter ziet vanwege haar leeftijd veel van de strijd tussen ouders. Zoon bij wie er mogelijk sprake is van Autisme lijkt het minder bewust mee te maken.

Moeder loopt vooral tegen de belasting van het gezin aan. Wat mag/ kan ze verwachten van haar ex partner. Hoe geef je invulling aan een alleenstaand moederschap waarbij vader met de beste intenties niet volledig belast kan worden. Hoe

In het traject wat we met Prolis hebben gelopen is het belang van de kinderen altijd voorop gesteld. Welke keuze’s moeten wij als ouders maken om de belangen van de kinderen te dienen. Dit was en is met momenten lang niet altijd even makkelijk omdat we ook met elkaar te maken hebben. Het maken van afspraken is dankzij soms moeizame communicatie een langdurig proces, waarbij de basisemoties verschillen. Voor Frank geldt dat hij nog steeds hoop heeft in een samenzijn al dan niet in de vorm van een relatie. Leonie wilt graag meer afstand en kan hier heel strikt in zijn, maar is ook zoekende hoe ze Frank kan ondersteunen in de momenten dat hij zorg draagt voor de kinderen.

We hebben veel gesprekken gehad zowel 1 op 1, als samen als ouders. Ook hebben de kinderen individuele gesprekken gevoerd om de scheiding een plek te kunnen geven.

Naast de gesprekken hebben we regelmatig gebruik gemaakt van de mogelijkheid om te bellen Vooral in de weekenden was dit prettig.

Het verhaal van Erik (11)

Om het verhaal van de begeleiding van Robbert aan Erikin beeld te brengen heb ik een kort interview met Erikgehouden.

Wat was de reden dat Robbert bij jou kwam?

Ik was vaak erg boos op mijzelf en ik had daar last van. Soms wilde ik na de voetbaltraining de sloot in rijden omdat ik het niet goed gedaan had. Ook anderen hadden daar last van zoals de kinderen in mijn voetbalteam, op school en thuis (mijn moeder, broer en zus).

Hoe ging de kennismaking?

De eerste keer was ik best zenuwachtig. Ik wist niet of ik antwoord zou weten op alle vragen. Maar het was gewoon gezellig en het ging goed. Ik heb mijn kamer laten zien. En later kwam hij ook nog een keertje bij mijn voetbaltraining kijken.

Wat hebben jullie gedaan tijdens de gesprekken?

We hebben de emotie thermometer besproken om te snappen hoe het werkt met boos worden. We hebben ook een rollenspel gedaan.

We hebben een cirkel gemaakt van mensen met wie ik een goede band heb en met wie ik een minder goede band heb.

We hebben gewerkt met de 5 g’s om lastige situaties beter te begrijpen. Dat schema maakte ik in het begin iedere week wel een keer samen met mama.

We hebben ook gepraat over mijn papa en dat ik hem mis en Robbert heeft me geholpen een brief aan hem te schrijven waarin ik kon vertellen wat ik voelde.

We hebben ook geknikkerd en gevoetbald en koekjes gebakken.

Wat heb je geleerd?

Ik heb geleerd om minder hoge eisen aan mezelf te stellen en tevreden te zijn met een voldoende ipv altijd met een 10.

Ik kan nu uit een situatie stappen wanneer ik het lastig vind. Ik kan beter een compromis zoeken. En ik weet wanneer ik er een volwassene bij moet halen. Ook op school bijvoorbeeld.

Ik heb leren omgaan met het missen van mijn papa en kan het beter accepteren.

En ik heb leren knikkeren!

Wat vond je van Robbert?

Ik vond hem aardig en soms grappig. Hij geeft duidelijke opdrachten en heel veel complimenten.

Wat wil je nog zeggen?

Het gaat veel gemakkelijker in je leven als je hulp vraagt en niet alles alleen wil doen.

Als moeder ben ik in mijn kracht gezet door Robbert. Ik werd bevestigd in wat ik goed deed in mijn opvoeding en kreeg handreikingen om, om te gaan met het gedrag van mijn kind wat lastiger was. Bijvoorbeeld zijn boosheid.

Doordat we in een onveilige situatie hadden geleefd, was ik geneigd om bepaald gedrag van de kinderen te accepteren terwijl Robbert liet zien dat dat niet bij hun ontwikkelingsfase paste. Bijvoorbeeld een kind in de nacht bij mij in bed laten slapen.

Ik vond het prettig dat de gesprekken hier thuis plaatsvonden. De dynamiek werd direct duidelijk en Robbert kon daar adequaat op inspelen. Tussen de gesprekken door was hij ook bereikbaar voor vragen en om mee te denken in lastige situaties. Hij betrok het hele systeem in zijn begeleiding wanneer dat nodig was. Dat creëerde een bedding voor verandering.

Wie ben je?/ hoe ziet de gezinssituatie eruit?

Ik ben 20 jaar, heb autisme en woon samen met mijn jongere zusje, vader en moeder. We hebben ook 2 katten en 1 hond.

Hoe bent u/ben je bij Prolis terecht komen?

Via het sociaalwijkteam

Met welk doel zijn jullie samen aan het werk (geweest)?

We wilden ervoor proberen te zorgen dat het thuis wat rustiger zou worden qua ruzies en spanningen. Ook zijn we aan de slag gegaan om mijn Ass kenmerken te leren herkennen, accepteren en ermee om leren te gaan. Ik ben hier zelf met mijn begeleidster mee aan het werk geweest door filmpjes te kijken en samen een presentatie (gericht op mij) te maken. We hebben ook veel met mijn ouders over mijn kenmerken gesproken zodat zij wat beter gingen begrijpen hoe ik denk en waarom ik bepaalde dingen doe of niet doe. Ook hebben we gekeken wat mijn angsten zijn, zijn we vaker naar buiten gegaan en keken we naar waar ik eventueel meer of andere hulp in nodig zou hebben.

Samen met mijn begeleidster hebben we ook gesprekken gehad over eventueel te gaan werken. Ik had helemaal geen school of werk. We hebben samen gekeken naar een passende werkplek en hebben een indicatie voor dagbesteding geregeld. Ik werk nu met veel plezier met dieren.

Mijn begeleidster kwam soms naar de boerderij om samen met mij en begeleiding daar te overleggen of ik langzamerhand op kon bouwen qua uren en taken. Het gaat nu nog steeds goed op het werk en we hebben de indicatie verlengd.

Wat levert het traject u/jou op?

I.p.v. grote, erge en vele ruzies hebben we nu kleinere ruzies /discussies om kleine dingen. Ik weet nu ook wat meer over wat bij mijn Ass kenmerken hoort en waar ik dan in principe niks aan kan doen, wat ik zou moeten accepteren en de dingen waar ik met hulp wat “beter” mee om zou kunnen gaan. Ook is er systeemtherapie ingezet als extraatje om het thuis nog een beetje beter te laten verlopen.

Hoe denkt u/denk jij dat andere gebaat zouden zijn bij begeleiding vanuit Prolis

Ik denk dat andere mensen gebaat zouden zijn bij een luisterend oor en iemand die samen met jou kan kijken voor een passende oplossing.

Wat vindt u / vind jij belangrijk dat andere kinderen, jongeren en ouders weten over Prolis

Ze doen hun best te helpen waar kan, maar mensen moeten onthouden dat ze niet alles weg kunnen nemen of veranderen voor je

Welk cijfer zou u / zou jij geven aan de begeleiding die jullie hebben ontvangen?

8

Wat vindt u/vind jij  belangrijk om nog te vermelden of mee te geven?

Ondanks de struggles in het begin hebben we de laatste maanden hard gewerkt aan het zoeken voor een passende woonplek voor mij en hebben we het ook gezellig gehad J

Het verhaal van Thomas

Ik ben Thomas, 18 jaar en heb van mijn 16^e tot 17^e begeleiding gehad bij prolis.

Wat was de reden dat een begeleidster bij jou kwam?

Ik ben met de begeleidster en met prolis in contact gekomen nadat ik niet meer naar school durfde te gaan in verband met angsten.

Hoe ging de kennismaking?

Ik weet nog dat ik de kennismaking spannend vond, maar aan de andere kant vond ik ook dat er hulp voor mij moest komen. De kennismaking was heel fijn de begeleidster sloot goed op mij aan en dat heeft enorm geholpen in de begeleiding.

Wat hebben jullie gedaan tijdens de gesprekken?

Ik heb een heel traject doorlopen waarin de gesprekken heel divers waren, de gesprekken worden naar jou behoeftes afgestemd en je kan alles kwijt wat je kwijt wil. In de gesprekken die ik met de begeleidster heb gehad hebben we het vooral gehad over angsten en wat er precies gebeurt in je hoofd, we hebben het ook gehad over hoe ik het normale leven weer kon oppakken en er was ook genoeg tijd om grapjes te maken!

Wat heb je geleerd?

Tijdens de gesprekken heb ik geleerd over mijn angsten en gedachten en hoe je controle daarover kunt krijgen, Ik heb  geleerd dat je uiteindelijk hoe graag mensen je willen helpen je zelf de stap moet nemen om iets te veranderen en heb veel handvaten gekregen tijdens de gesprekken.

Wat vond je van de begeleiding?

Mijn begeleidster is de beste begeleider voor mij geweest, Ik kan niemand opnoemen die mij beter kon helpen dan zij. Eerst vond ik haar maar niks, omdat ze mij ging pushen tot dingen die toen heel eng leken. Maar na ongeveer 3 maanden zag ik in dat dat de enigste manier was om mij te helpen om weer dingen te gaan doen. Sindsdien heb ik alleen maar respect gekregen voor hoe zij te werk gaat met alle jongeren. Ze is zo lief en behulpzaam maar ook streng als het nodig is je kon altijd met haar praten wat je ook aan je hoofd had zitten. Dit maakte haar voor mij de perfecte begeleider.

Wat wil je nog zeggen?

Geef nooit op, je kan altijd aan jezelf werken, zoek naar de oplossing!

Praat over je problemen, durf het gesprek aan te gaan met je ouders, je opa, je oma of je beste vriend. Schakel hulp in als je het nodig hebt en zet die eerste stap. Samen kan je dan kijken naar een oplossing.

Het verhaal van Joshua

Hallo ik ben Joshua, en ik ben 18 jaar.

Ik woon nu zo´n 3 maanden op mezelf in mijn eentje. Ik ervaar dit heel erg positief en ik merk dat ik blij ben deze stap gezet te hebben met de begeleiding van mijn ouders en Prolis.

Toen het met mij wat minder goed ging en ik in mijn burn out terecht kwam waren mijn ouders zoekend naar de goede vorm van begeleiding die mij zou helpen uit mijn burn out te herstellen.

In het begin was de begeleiding vooral gericht op elkaar leren kennen en wetende voor mij dat er een persoon was die er voor mij was en mij kon helpen met de dingen die ik niet kon. Later toen het beter met mij ging zijn we ook doelen gaan aanpakken. Ik werd namelijk bijna 18 destijds dus was ons eerste werkdoel gericht rondom alles wat te maken heeft met 18 worden.

In het proces naar verbetering toe, merkte ik heel erg dat in mijn traject ik weer meer overzicht kreeg in mijn dagelijkse leven en ik weer veel meer zelf kon ondernemen. Ik ben heel erg blij dat ik die vooruitgang zelf ook ervaarde en voelde.

Verder ervaarde ik de begeleiding van Prolis heel fijn. Ik merkte dat in overleg ik ook altijd heel ver kwam en zolang ik goed bleef praten waar ik meezat het altijd weer was op te lossen.

Wie ben je/hoe ziet je gezinssituatie eruit.

— Ik ben Janneke en ik ben 21 jaar. Ik woon met mijn ouders en een oudere en jongere zus

Hoe bent u bij prolis terecht gekomen

— Prolis werd aangeraden door een pscyhiater die ik toen had

Met welk doel zijn jullie aan het werk geweest:

— In eerste instantie de terugkeer naar een “normale” schoolsituatie, en het aanbrengen van structuur in mijn leven. Ook het aangaan van dingen die ik spannend vond, in plaats van het altijd te vermijden, dus het werken aan mijn angsten. Verder ook het werken aan een betere omgang tussen mijn ouders en mij.

Wat levert het traject u op:

— Ik ben teruggegaan naar die normale schoolsituatie en heb mijn HAVO diploma gehaald. Ik heb nu ook mijn propedeuse van mijn HBO opleiding. Sommige dingen die ik spannend vond, gaan nu als vanzelf. De dingen die ik nu nog spannend vindt, ga ik aan in plaats van alleen maar te vermijden. Mijn angsten zijn dus erg verminderd.

Verder is de relatie met mijn ouders nu heel goed en voel ik me fijn thuis.

Hoe denkt u dat andere gebaat zijn bij de hulp van Prolis:

— Er wordt goed gekeken naar wat de persoonlijke situatie is en op wat voor manier er geholpen kan worden. Ook wordt er waarde gehecht aan het hebben van een klik tussen jou en de begeleider, wat zorgt voor fijnere gesprekken. Er wordt ook gekeken naar wat andere partijen al doen, zodat dingen niet dubbel gebeuren. 

Welk cijfer zou je geven aan de begeleiding:

— Een 9.0!

Wat vindt je belangrijk om nog te vermelden:

— Ik wil Robbert bedanken voor alle gesprekken en hulp die hij mij en mijn ouders heeft gegeven, en alle leerzame en gezellige gesprekken en de oprechte interesse.